از قربانی شدن سالار شهیدان و یاران باوفای آن حضرت، چهل روز می گذرد؛ چهل روز است که خیمه های اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) خاکستر شده و پر و بال پرستوهای بی آشیان، شکسته و سوخته است.
چهل روز است که زینب (علیهاالسلام) می خواهد سر به روی شانه های مهربان حسین و عباس بگذارد و های های گریه را سر دهد؛ از تازیانه های ظلم و ستم، شِکوِه کند و از زخم زبان کوفیان جفاکار بنالد؛
اما به خاطر بازماندگان قافلۀ کربلا و یتیمان مظلوم و زجرکشیده، خونِ دل می خورد و هنگامی که شب، چادرِ سیاهش را بر سرِ شهر می کشد، همچون پدرش امیر مؤمنان، فریاد زخمیِ «غربت و مظلومیت» را در نماز شبِ خویش به گوش فلک می رساند.
سکوت او یادآورِ شکیبایی زهرای مرضیه است و سخنانش، یادآور خطبه های آتشینِ حیدر کرار!
به راستی اگر پیام آور کربلا نبود و همراه برادرزاده اش زین العباد، با افشاگری های خود، پایه های کاخ یزیدیان را به لرزه درنمی-آورد، کربلا در کربلا مدفون نمی شد؟!...
سِرّ نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود...
باری، از پیروزی خون بر شمشیر، چهل روز می گذرد و امروز، اربعین خورشید است؛ خورشیدی که «مرگ سرخ» را بر زندگی ننگین و ذلت بار، ترجیح داد تا اسلام بماند؛ خورشیدی که ذبح شد؛ بر فراز نیزه رفت و همراه با 72 ستاره، نورافشانی کرد و دورافتاده ترین نقاط عالم را با پرتو پرفروغ و خون رنگ خویش، روشن ساخت و «حیات» را در رگ های مردۀ هستی تزریق نمود.
امروز کاروان خستۀ نینوا به مدفن لاله های سرجدا می رسد و کودکان و زنان، با دیدن قبرهای بی نام و نشان عزیزانشان، همچون برگهای زردِ خزان، خود را از روی شترهای بی جهاز، روی زمین افکنده، بر سر و روی خود خاکِ یتیمی و بی کسی می ریزند؛ با این که هنوز گرد و خاک خرابه های کوفه و شام بر سر و روىِ زنان و کودکان عزادار باقی مانده است ... .
اربعین است؛ چهل روز از عزا و ماتم سرور و سالار شهیدان می گذرد، اما عشق به حسین و نهضت خونین او، همیشگی است و پایدار؛ پایداری در راه خدا تا پای جان! این، درسی است که شیعه از عاشورا آموخته و در این راه، هیچ گاه از پای نخواهد نشست؛ تا هنگام قیام منتقم آل محمد ( عج ) فرا رسد و پرچم عدالتِ مهدوی در سراسر دنیا گسترده شود.
... حال که هر روز عاشوراست و همۀ خاکها، کربلا، باید با ادامۀ راه سرور و سالار شهیدان، با عاشوراییان همگام شویم تا «حسینی» بمانیم.